Dagdeel 1
Vandaag staat er een mooie wandeling op de planning. Deze hebben we samen met Jørgen (een Noorse vriend die het veldwerk vak ook gaat volgen) geboekt. Bij het boeken gisteren kregen we te horen dat er een aantal wandelingen zijn van verschillende organisaties, waarvan er twee op de ochtend van vandaag waren. Allebei duren ze vijf uur en gaan ze naar dezelfde ijs grot; het enige verschil is dat de ene 40 en de andere 80 euro kost. De keuze was natuurlijk snel gemaakt. Veertig euro voor een hike van vijf uur met een gids, is echt niet duur. Gelukkig krijgen studenten van UNIS op heel Spitsbergen korting op alles (behalve bij de kassa van de supermarkt), dus ook op deze trip (wat hem zo goedkoop heeft gemaakt).
Rond 11:00 vertrekken we aan de voet van de “Larsbreen” gletsjer met z’n zevenen. Het is een lichte klim van ~500 meter, niet zo steil. En wat een prachtig weer! Hieronder in het oranje onze route naar de ijs grot, met daaronder wat foto’s van onderweg.
Kaartje van Longyearbyen. Oranje = onze route naar de ijsgrot. Paars = de route over de Sakrofagen bergkam.
Spikes voor extra grip op het ijs.
Eenmaal boven aangekomen, is er opeens een gat in de grond. Hier gaan we de “melt water channels” van de gletsjer in. 60% van Spitsbergen is bedekt met gletsjers. In de zomer smelten de gletsjers; het smeltwater zoekt altijd het laagste punt op en verzamelt zich zo in de smeltwater rivieren van de gletsjer. Het water slijpt zo’n rivier in het ijs steeds verder uit, en maakt hiermee een super bochtige rivier die tientallen meters diep kan worden. In de winter krijgen deze rivieren een dak van sneeuw en ijs, bevriest alles; en dan kun je erin afdalen.
Ik ga het eerlijk bekennen: ik voelde me niet heel erg op m’n gemak om dit gat in de grond in te kruipen. De wanden staan soms maar een halve meter van elkaar af, en je moet echt door deze benauwde ruimte kruipen en klimmen. “Niet geschikt voor mensen met claustrofobie!” Misschien heb ik dit dan een heel klein beetje, blijkbaar.
Eenmaal gewend aan alle tonnen ijs onder, naast en boven me besef ik mezelf dat het toch wel supermooi is hier binnen. De ijskristallen reflecteren het licht van onze hoofdzaklampjes, waardoor je een constante glinstering ziet overal waar je kijkt. Net alsof we in een fancy club staan, met laser verlichting.
Oja; omdat de luchtvochtigheid super hoog is in de grot en omdat het vriest, bevroor mijn fotocamera. Er zat letterlijk een laagje ijs op de lens, waardoor ik geen foto’s heb kunnen maken. Gelukkig hebben we dan nog de GoPro!
Na een meter of 100 naar binnen te zijn gekropen, kunnen we zonder touw en professionele tools niet verder. Hier zetten we nog even onze zaklampjes uit om te zien hoe 100% donker het binnen is, waarna we dezelfde weg teruggaan richting de uitgang. Ik vind het niet heel erg om weer daglicht te zien en in een grote, open ruimte boven de grond te zijn, haha.
We hebben nog tijd over, dus lopen we nog even naar de Sakrofagen bergtop (zie de paarse route in het bovenstaande kaartje), waar we geweldig mooi uitzicht hebben over zowel de Larsbeen als de Longyearbreen gletsjers en over het dropje Longyearbyen zelf. Ook maken we nog een groepsfotootje.
Machiel, ik en Jørgen
Daarna glijden en lopen we terug naar beneden, maar deze keer lopen we door het open deel van de smeltwater rivier, onderaan in het dalletje. Dit was echt prachtig; ik laat dit stuk verder aan de onderstaande foto’s over.
Jørgen
Het winkelcentrum van Longyearbyen.
Dagdeel 2
Ondanks dat Machiel en ik de hele dag al actief bezig zijn geweest, hebben we een YOLO momentje en besluiten we om de zonsondergang te gaan zien bovenop de plateau berg van Longyearbyen (Sverdruphamaren, ~450m hoog). Zie onderstaand kaartje voor onze route (in het groen). Daaronder een foto van het boek van onze accommodatie waar iedereen in schrijft waar ze heen gaan en wanneer ze verwachten terug te zijn.
Kaartje van Longyearbyen. Groen = onze route naar de plateau berg.
Het is een zware klim, veel steiler dan de vorige klim en heeft stukjes waar je eigenlijk zonder spikes of stokken te weinig grip hebt. Onderweg twijfelen we een paar keer of we wel verder moeten gaan, omdat we best moe zijn, het zo steil is en vooral omdat we niet zeker weten of we nog wel op tijd boven zijn om de zonsondergang te zien. “Fack it, nu willen we het zien ook.”
Zo gezegd, zo gedaan; we kwamen boven aan. Bijna bij de top kwamen we nog twee Svalbard rendieren tegen, wat in principe een goed teken was. Dit geeft namelijk aan dat er geen ijsbeer in de buurt is (vertelden we onszelf).
Echter gingen we nog verder door naar boven dan de rendieren. Hierboven hadden we eigenlijk wel een flare gun en een normaal geweer bij ons moeten hebben, vanwege het gevaar om een ijsbeer tegen het lijf te lopen. Ik wil niet zeggen dat we bang waren maar we waren gewoon extra alert, that’s all.
Het uitzicht wat we helemaal bovenop kregen was alles waard. We waren nog net op tijd om de zon onder te zien gaan. De zon, die het golvende sneeuwoppervlak op de hoogste plekken oranje maakte, liet de sneeuw eruit zien als een zee of als een woestijn. Boven zijn we een dik halfuur gebleven, om de zon volledig onder te zien gaan, waarbij er steeds een van ons op “polar bear watch” was. Dit moet een van de mooiste sunsets zijn die ik ooit heb gezien en ga zien. De zon kleurde de bergen van de Adventdalen fjord achter ons roze, en de sneeuw voor ons oranje. Supermooi en best wel romantisch momentje!
Na deze actieve en super toffe dag gaan we met heel de groep uit eten bij Kroa waar we de klassieke “moose burger” (= eland burger) met zoete aardappel frietjes eten.
Kroa's Moose Burger
Rond 23 uur lopen we terug naar onze accommodatie, en zien we hoe licht het eigenlijk nog is rond dit tijdstip. We hebben vandaag de zon wel onder zien gaan, maar hij zakt dan niet heel ver onder de horizon. Hij draait dan alleen weer naar het oosten, en komt daar weer op. Dit heb ik die nacht vastgelegd met een time lapse vanuit mijn kamer, van 2:30 ’s nachts tot 9:30 ’s ochtends. Donkerder dan je in het begin van het filmpje ziet, wordt het niet. Vanaf 19 april 2017 t/m 25 augustus 2017 gaat de zon zelfs helemaal niet meer onder, maar draait hij gewoon rondjes (elk rondje is anders); deze lichte period wordt de “Midnight Sun” genoemd.